6/15/2013

14. Słowa Minato.

I znów jest krótko... Rozdział znów z dedykacją dla Hany i Dżeli.
Czytałeś = skomentuj
Autora motywuje to do dalszego rozwijania historii.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


- Sensei, proszę... Zróbmy przerwę... - jęknął Naruto, przeskakując z jednego konaru na drugi. - Jesteśmy w drodze trzeci dzień! Musimy odpocząć...

Nie zwróciłem na niego uwagi. Na nikogo nie zwracałem. W tej chwili liczyła się tylko moja żona. Nikt inny mnie nie obchodził, ale wiedziałem, że cała moja grupa potrzebuje przerwy. Mimo tego, nie zatrzymywałem się.
W następnej chwili odwrócił się do mnie Gai, ukazując bladą, zmęczoną twarz, na której perliły się kropelki potu. Dotarło do mnie, że jako jedyny jestem jeszcze na sile. Chwilę później, czarnowłosy jounin spadł z gałęzi i uderzył w ziemię z ogromnym hukiem.
- "Brewka" - sensei! - wrzasnął Uzumaki, gwałtownie przyspieszając - Co z tobą!?
Zeskoczył na ziemię, podszedł do Gai'a i z trudem przekręcił go na plecy.
- O Jezu! On nie żyje! - powiedział głośno.
Zatrzymałem się obok niego. Spojrzałem na bruneta. Momentalnie zrozumiałem, co się stało.
- Żyje. - mruknąłem - Po prostu zasnął.
Sekundę później rozległo się donośne chrapanie. Spoglądając na śpiącego towarzysza, zrozumiałem, że mocno przesadziłem. Byliśmy ludźmi, nie robotami! 
Usiadłem po jednym z drzew, otworzyłem plecak i zacząłem studiować mapę wybrzeża Kraju Ognia. Oszacowałem, że w ciągu dwóch - trzech godzin, powinniśmy dotrzeć do portu. Tam należało wynająć łódź, by dotrzeć do tej cholernej wyspy. W tej samej chwili dotarło do mnie, że teraz jest pora monsunów, które mogły spowodować straszliwe katastrofy. Kuso. Niezłą sobie porę wybrałeś na porwanie mojej żony, Lacrimus, pomyślałem, naprawdę, serdeczne gratulacje...
- Odpoczniemy z trzy godziny, potem ruszymy w dalszą drogę. - powiedziałem - Ja obejmę wartę.
Moi towarzysze zaczęli przygotowywać sobie posłania, a ja wyciągnąłem zza kołnierza wisiorek, otworzyłem go i zacząłem wpatrywać się w zdjęcie Hanare. Zatraciłem się w myśleniu o niej. Nawet nie zauważyłem, jak podszedł do mnie Minato, który usiadł obok mnie.
- Cały czas się o nią martwisz, co Kakashi? - zapytał smutno - Boisz się, że ją stracisz, prawda?
Przeniosłem na niego wzrok.
- Aż tak to widać?
Na jego twarzy pojawił się wymuszony uśmiech.
- Bardzo.
Po tych słowach oboje z Namikaze zamilkliśmy, obaj również nie wiedzieliśmy, co powiedzieć. Nie wiedząc, co robić, znów zacząłem wpatrywać się w zdjęcie mojej żony. Na samą myśl, że jest maltretowana, czułem, że ogarnia mnie wszechogarniająca rozpacz. I znów moje rozmyślania przerwał Minato.
- Kakashi, ta misja nie ma sensu... - powiedział - Co ci przyjdzie po naszej śmierci? Poza tym, Hanare na pewno nie chciałaby, żebyś poświęcił życie swoich towarzyszy, tylko po to, by ją uratować. Lepiej sobie odpuśćmy.
Zerwałem się na równe nogi. Ogarnęła mnie furia. Poczułem, że zamiast krwi, mam w żyłach najprawdziwszy ogień. Nie wytrzymałem.
- A ty byś się poddał, gdyby chodziło o Kushinę!? Poddałbyś się, sensei!? Co byś zrobił na moim miejscu? Czy powiedziałbyś to samo, co przed chwilą, albo: "Dość, koniec, to nie ma sensu"!? Co? Pytam się, co byś zrobił na moim miejscu, do diabła!
Podniósł na mnie zmęczony wzrok.
- Co ja bym zrobił? - zapytał cicho - Pytasz się, co bym zrobił na twoim miejscu, Kakashi?
- Dokładnie. - warknąłem
- Na pewno bym się nie poddał. Starałbym się walczyć jak lew, by uratować Kushinę z rąk takiego zwyrodnialca, jak Xerath. - mruknął
- No to o co ci chodzi? - zapytałem
Milczał.
- Najpierw twierdzisz, że powinienem się poddać, a chwilę później zaprzeczasz swoim słowom. Kompletnie cię nie rozumiem, sensei! - powiedziałam, zakładając ręce na piersi.
- Ja siebie też nie... - odparł.
Odszedłem na bok, mówiąc:
- Wiesz, co ci powiem? Lepiej by było, gdybyś nie żył.
Odwróciłem się i udałem na drugi koniec polany, by znów zacząć rozmyślać. W tej chwili jeszcze nie zdawałem sobie sprawy, że pożałuję słów, które przed chwilą wypowiedziałem. Zachowałem się jak rozpieszczony dzieciak, jak Sora, a nazywałem siebie dorosłym. Niezłe kłamstwo, do cholery, naprawdę niezłe... Po prostu godne idioty.
Usiadłem nad brzegiem rzeki i zacząłem wpatrywać się w niebo. Gwiazda, która wskazywała mi drogę, wciąż świeciła jasno i mocno. Nic nie wskazywało na to, że coś się zmieni.
Znów powróciłem do słów, które powiedziałem Minato. Nie powinienem był ich wypowiadać. Przez to, wszystko zepsułem. Co za bezsens...
Patrząc na gwiazdę, myślałem o Hanare. Czy żyje? Czy Lacrimus nie zrobił jej jeszcze większej krzywdy? 
Powtórnie otworzyłem naszyjnik i znów zacząłem wpatrywać się w zdjęcie mojej żony. Spoglądając na nie, przypomniało mi się, co przysiągłem Hanare podczas naszego ślubu. Mianowicie to, że nie opuszczę jej ani w chorobie, nieszczęściu bądź innemu wypadkowi. I znów przerwał mi Minato.
- Przepraszam, jeżeli to zabrzmiało niewłaściwie. Nie tak ta rozmowa miała wyglądać... Rozumiem, że się zdenerwowałeś, sam też bym się wkurzył, gdyby ktoś wygadywał takie bzdury o Kushinie...
Nie zwróciłem na niego najmniejszej uwagi. Może dlatego, że najpierw mówił jedno, a później drugie? To wszystko naprawdę było bez sensu... Urwałem zielsko, rosnące obok mnie i po chwili zacząłem skręcać jego zdrewniałą łodygę w warkocz. Czy zdołam uratować Hanare nim będzie za późno? A nawet jeśli, to co z nią się stanie? Czy po takim koszmarze będzie taka jak dawniej, to znaczy pełna życia i humoru? Nie wiadomo. Wiedziałem tylko, że muszę zrobić wszystko, by ją wyzwolić z rąk tego zwyrodnialca.
- Naprawdę cię przepraszam, Kakashi. Źle się wyraziłem, mówiąc to wszystko. - powiedział.
Wyczułem, że mówi prawdę, dlatego spojrzałem na niego. Zauważyłem, że ma martwe spojrzenie. Widząc to, pojąłem, że Namikaze był jedyną osobą, która wspierała mnie po samobójstwie ojca. To był jeden z powodów, dla których musiałem mu wybaczyć.
- To ja cię muszę przeprosić, sensei. - powiedziałem cicho - Nie powinienem był tak reagować. Poniosło mnie.
Mężczyzna położył mi na ramieniu swoją dłoń.
- Kochasz ją. To zrozumiałe. - stwierdził.
- Skoczyłbym za nią w ogień. - odparłem - Nie mogę patrzeć, jak przeze mnie dzieje się jej coś złego. Dlatego zrobię wszystko, żeby ją uratować.
- Raczej zrobimy, Kakashi. - powiedział, uśmiechając się.
W tym momencie dotarło do mnie, że Minato zawsze będzie gotowy pomóc mnie i Hanare.

~*~


Płynęliśmy małym jachtem, który kołysał się na morskich falach. Na pokładzie panował chaos, a to za sprawą Gai'a, u którego znów dała o sobie znać jego choroba morska. Mężczyzna półleżąc, wymiotował do woreczków, które podstawił mu uczynny Naruto. Mnie to ciągłe bujanie we wszystkie strony absolutnie nie przeszkadzało. Siedząc w kajucie, zaznaczałem na mapie wyspy miejsca, gdzie Xerath mógł założyć pułapki. Po pół godzinie skończyłem swoją pracę i położyłem się na koi. Wpatrując się w sufit, wkrótce zasnąłem.


~*~


Obudziło mnie czyjeś wołanie. Wstałem z koi, otworzyłem drzwi i wyszedłem na pokład. Wszyscy biegali jak opętani. Podszedłem do burty jachtu, stając przy niej. Chwilę później ktoś szturchnął mnie w ramię. Odwróciłem się. Za mną stał Minato. Mężczyzna ledwo ukrywał emocje.

- Kakashi, docieramy na miejsce. - powiedział.
Spojrzałem na horyzont. W oddali znajdowała się wyspa Secna, na której znajdowała się Hanare. Uśmiechnąłem się. Lacrimus jeszcze nie wiedział, co go czeka.
- No to czas na wojnę. - powiedziałem, wyskakując z jachtu.

4 komentarze:

  1. Naprawdę mi się podobało, idzie ci coraz lepiej, ale jednego moja kochana ci wybaczyć nie mogę. Zaprzeczać samemu sobie to se może Gai, ale mój Minato zawsze był, jest, będzie i musi być panem idealnym (no wiesz, aby nie obrazić jego majestaty XD. Rozbawiłaś mnie ty, że Gai zasnął. A to niby on był zawsze ten z ADHD.

    OdpowiedzUsuń
  2. Przepraszam Cię bardzo za Minatusia, ale kurde nie mogłam. Uwielbiam dręczyć i komplikować życie bohaterom historii.

    OdpowiedzUsuń
  3. No tu mój kochany Minato inteligencja się nie wykazał -.- No ale i tak jestem wściekła na Kakashiego! Jak on mógł coś takiego powiedzieć do mojego męża !! Wrrrr. Biedna Hanare, aż nie chce wiedzieć co ona tam przeżywa...Niech ją jak najszybciej uratują!
    Gai poprostu rozwalił mój system! Naruto tak samo. Jak można zasnąć podczas biegu?! Hahahhaah, a Nruto jaki wystraszony! On nie żyje!
    Hue hue hue.
    Dziękuje za dedykacje :*

    OdpowiedzUsuń
  4. bardzo fajny rozdział podoba mi się już się niemoge doczekać az uratują Hanare
    życze ci powodzenia w dalszym pisaniu <3

    OdpowiedzUsuń

Reklama

CREATED BY
Mayako